سلام و دوصد سلام به همه شما دوستان و روائیان و خلاصه همه!

خوبین؟روبه راهین؟روبه رشدین؟...الحمدالله!

1-دوستان عزیز که مایل به ثبت نام در سایت هستند و سوالی دراین رابطه دارند یا عزیزانی که عضو شدند و به هر نحوی مشکلی در ارسال پست در انجمن ها براشون پیش اومده می تونن در نظرات همین پست اعلام کنند!

2-اینجایی که اینگونه امروز خلوت شده(متاسفانه)،قبلآ این گونه نبود!کلی هم در روز پست داشت و بروبیا توش بود

غرض از این صحبت این که دوست دارم در کنارتون دوباره اینجارو سروسامون بدیم!

بجای وبلاگ های سوت و کور و خلوت و زیاد از حد! اینجا کنار هم جمع می شیم و با شور و نشاط هواداری می کنیم!

امیدوارم  به اینی که گفتم برسیم!نرسیم من میدونم و شما

                  همكاران‌ گرامي‌ (معلمان) و دوستان‌ عزيزم!

اميد است‌ اين‌ بنده‌ حقير و گناه‌ كار را عفو نموده‌ و در انجام‌ وظايف‌ خطير خود كه‌ همانا تربيت‌ نسل‌ آينده‌ كشور است، نهايت‌ سعي‌ و همت‌ را به‌ كار گيريد و جواناني‌ با ايمان‌ و مخلص‌ و متعهد به‌ اسلام‌ تحويل‌ جامعه‌ دهيد وامام‌ عزيز را تنها نگذاريد و به‌ سخنانش‌ گوش‌ دل‌ بدهيد و بدانيد كه‌ او ارتباط‌ مستقيم‌ است‌ با خط‌ امامت.
بنياد شهيد انقلاب‌ اسلامي شهرستان‌ بروجن‌

این شعر سروده ی خود آقای رواست برای پدر بزرگوارشان

جای این شعر این جا خالی بود:

هزار ابر نباریده توشه‌ی راهت
برو مسافر خسته خدا به همراهت

قفس بهانه‌ی خوبی برای ماندن نیست                   
برو برو، برو این شهر جای ماندن نیست

برو که در قفس این غروب می‌میری                   
که در تلاطم شط جنوب می‌میری

برو غریبه که این‌جا غروب یعنی مرگ
جنوب یعنی آتش، جنوب یعنی مرگ

مسافر از غم تنهایی‌ام خبر داری
برو غریبه‌ی خسته تو هم پسر داری

نگو که قصه فرزند تو شبیه من است 
نگو که عاقبتت یک سرو بدون تن است

نگو که سهمیه‌ها جانشین بودن توست   
که سهمت از وطنت چند شب سرودن توست

هنوز می‌شنوی؟ از غروب می‌گویم 
از این دقایق ای‌کاش خوب می‌گویم

از این دقایق مادر شکسته، بابا پر   
از آرزوی نشستن به روی دوش پدر

از آرزوی محالی که من پدر دارم
از این همیشه‌خیالی که من پدر دارم

مسافر از غم تنهایی‌ام خبر داری
برو غریبه‌ی خسته تو هم پسر داری

برو مسافر بی‌کس از این خراب‌آباد 
برو از این شب تاریک، هر چه بادا باد

هوار می‌زنم این درد را می‌دانم
در این غروب به جایی نمی‌رسد فریاد

بگو که خسته‌ای از شب اگر چه می‌گویند:
زبان سرخ، سر سبز می‌دهد بر باد

شهید داده‌ام اما به حکم تقدیرم
به حکم جبر سیاهی اسیر زنجیرم

پدر به راه خدا رفت و من یتیم افسوس
به شوکران چنین سفره‌ای نمک‌گیرم

سرود مرگ من است این سکوت سرد اما
رها نمی‌شوم از این غم و نمی‌میرم

مسافر از غم تنهایی‌ام خبر داری
برو غریبه‌ی خسته تو هم پسر داری

من از گزیدن ماری پلید می‌ترسم
ز ریسمان سیاه و سفید می‌ترسم

از آن خزان سیاهی که آرزویم را
شبیه برگ گل از شاخه چید می‌ترسم

چنان به یاس ورق خورده خط افکارم
که از سرودن شعر امید می‌ترسم

من از نهایت شب حرف می‌زنم طوری
که از نوشتن اسم «شهید» می‌ترسم

مسافر از غم تنهایی‌ام خبر داری
برو غریبه‌ی خسته تو هم پسر داری


برای رویش گل، ابر تیره کافی نیست
به جای شغل پدر ـ خط تیره ـ کافی نیست

هنوز چشم به راهم اگرچه می‌دانم
برای دیدن او چشم خیره کافی نیست

برای لمس عذابی که سرنوشت من است
هزارسال گناه کبیره،کافی نیست

هزار سهمیه جای تو را نمی‌گیرد
کسی به جز تو در این سینه جا نمی‌گیرد

هزار حرف نگفته هنوز مانده ولی
گلایه جای حضور تو را نمی‌گیرد

شهید زنده‌تر از زنده‌هاست اما حیف
کسی برای نمرده عزا نمی‌گیرد

مسافر از غم تنهایی‌ام خبر داری
برو غریبه‌ی خسته تو هم پسر داری

پدر به راه خدا رفت و نوزده سالی است
که روی صورت من جای سیلی‌اش خالی است

پدر که رفت به سیلی دیگران سرخ‌ام
و روی آتش یک درد بی‌نشان سرخ‌ام

برای رفتن بابا ملامتم نکنید
به جرم کار نکرده شماتتم نکنید

به جان عکس خودش من نخواستم برود
درست عکس خودش، من نخواستم برود

به خاک سرخ شلمچه قسم خودش می‌خواست
به جان تک‌پسرش که منم خودش می‌خواست

اگر شهید شده انتخاب از ما نیست
عجیب نیست که جای فرشته دنیا نیست

مسافر از غم تنهایی‌ام خبر داری
ولی شبیه پدر حسرت سفر داری

تو مرد این سفری، مرد ماندنی، آری
بمان، بمان که قدم سمت عشق برداری

مسافر این دل تنگ از دل تو بی‌خبر است
درست آمده‌ای، این نهایت سفر است

مسافر از غم تنهایی‌ام خبر داری
نترس مرد غریبه! تو هم پسر داری

هنوز ساحل این ورطه آشیانه توست
به سر نیامده‌ای، هر زمان زمانه‌ی توست

اگر چه راه به سر شد ولی سفر باقی است
که سر به راه شدن آخرین کرانه‌ی توست

غمین مباش که گمنام مانده‌ای ای مرد
که بی‌نشانی تو بهترین نشانه توست

تمام شانه‌به‌سرها از این خبر دارند
که بعد رفتن تو باز سر به شانه‌ی توست

تمام وسعت این شهر وقف آمدنت
کرم نما و فرود آ که خانه، خانه توست

شهید جهانگیر روا برجنی پدر بزرگوار آقای عبدالله روا هستن

که در عملیات کربلای 5 در منطقه ی عملیاتیشلمچه و در 22 دی 1365 به درجه رفیع شهادت نائل شدند

هواداران محترم و عزیز آقای روا به مناسبت سالروز شهادت این شهید بزرگوار وبلاگی را تاسیس کردند تا بتوانند اندکی از محبت آن بزرگوار قدردانی کرده باشند

برای مشاهده وبلاگ می توانید به آدرس زیر مراجعه فرمایید:

http://shahidrava.blogsky.com/

.

.

.

از زحمات این دوستان بسیار سپاس گزاریم

سلام

این شعرُمن خیلی دوس دارم امیدوارم شماهم خوشتون بیاد!

خبردارم که اومدی،بااینکه توبی خبری

دلم گواهی میده که،بازم توپشت این دری

تواومدی تاشب نیاد،تواومدی که غم بره؟

تواومدی تاخیره شم،به خنده ت ودلم بره

تواومدی که بی کسی،سرنبره حوصله مو

که بندازم به زیرپات،فرش سپیددلمو

خبرداری که وقتی ازراه می رسی چیامیشه؟

خبرداری پشت سرت یه شهرردپامیشه؟

جاده بازم منتظره،کاشکی که همسفربشی

خبردادن بی خبری،خداکنه خبربشی

دوستان دوشنبه یادتون نره ..... کافه سپیدمنتظرماست وایضاًما!

پنجه ی خورشید رخشان دست تو

 

لب به لب دل ها به شوقش دست بوس

پا به پا در دام چشمانش به بند

آبشاران در حضورش سر به زیر

کوهساران از وجودش سربلند

دشت ها از هرم نامش شهله ور

شهرها محض رضایش در سفر

از دلِ تنگ هرمز تا خزر

از تن تبدارِ کارون تا سهند

کام نیشابور از او شهریار

طوس از شاهی نامش برقرار

سبز از بوی عبورش سبزوار

خرم از عطر عبای بیرجند

ای به دشت سینه ها باران مهر

قطره قطره چشمه چشمه رود رود

ای به شعر تازه ام تن پوش سحر

واژه واژه جمله جمله بند بند

ای که بی تو روز تار و شب خموش

خاک تشنه ابرها آتش فروش

شهر سرد و مردمانش مار دوش

کوچه غمگین و خیابان دردمند

تا خراسان جلوه گاه عشق توست

آسمان ها دور نامش در طواف

تا تو ضامن می شوی با پای خود

آهوان نوبت به نوبت در کمند

پنجه ی خورشید رخشان دست تو

آه ای شش روز خلقت مست تو

هستی هفت آسمان از هست تو

شوق سرگشتن به خاکت تا به چند

ابرم وباران اشک باره

 کوهم و دامن به دامن داغدار

مهربانی که دخیلم را بگیر

بر ضریح نقره ی عشقت ببند

** عبذالله روا **

 

 

به گزارش گروه فرهنگی «پایگاه خبری "خبر در زندگی" »، تعداد 57 عنوان برنامه از شبکه‌های یک، دو، سه، چهار ، تهران، آموزش، سلامت، ورزش، نمایش و جام جم در مرحله داوری جشنواره حضور دارند. براین اساس شبکه یک با 6 برنامه، شبکه دو با 16 برنامه، شبکه سه با 9 برنامه، شبکه چهار با 6 برنامه، شبکه تهران با 12 برنامه، شبکه جام‌جم با 3 برنامه، شبکه آموزش با 2 برنامه و شبکه‌های ورزش، نمایش و سلامت هر کدام با یک برنامه در مرحله داوری برنامه‌های گفت و گو محور با موضوع اجتماعی حضور دارند. از جمله این برنامه‌ها می‌توان به رادیو 7 ، سیمای خانواده، هنگام درنگ، پندار ، پندار 2، زنده باد زندگی، رو به خورشید، عصر خانواده، کافه سپید، روستای ما، سپید پر رنگ، فرش سپید، روز از نو، خانومی که شما باشید، جمع ما، دور خیز، کافه سوال، شش تائیا، اینجا ایران است 1، همراه ایرانیان، گام هشتم و نیمروز اشاره کرد. همچنین برنامه‌های ویتامین 3، ماه عسل 92، شناسنامه، پشت صحنه، خلاف جهت، چهل دقیقه بدون قضاوت، دیروز،امروز،فردا، عشق من؛ایران من، ماه من سلام، صبح بخیر ایران، از نگاهی دیگر، به خانه بر می‌گردیم، زاویه، تهران 20، سلام تهران، حس مشترک، فراسو، اردی‌بهشت –سری 13، راز (سری پنج)، گفتگوی تنهایی3، میراث، مستند دفاع مقدس، مشاهیر تهران و شب به‌یادماندنی از دیگر برنامه‌های حاضر در مرحله داوری برنامه‌های گفت‌وگو محور ترکیبی با0 موضوع اجتماعی سومین جشنواره جام جم است. برنامه‌های ساعت 25، راه شب، روزی زورگاری، صبحی دیگر، پارک ملت، کمی متفاوت، بیست و دو، محله ما، شب آفتابی، رتبه ها و دور میز شب هم از دیگر برنامه‌هایی هستند که در جشنواره جام جم رقابت می‌کنند. داوری برنامه‌های گفت‌وگو محور ترکیبی بر عهده مجید شعبانپور، علی بخشی‌زاده، جواد آتش‌افروز، محمود اشتری، محمد صالح علاء، عباس سلیمی نمین و صابرآملی است.

سلام

فردا چهارشنبه حدودای ساعت شیش منتظر برنامه کافه سپید باشید

به گزارش وبلاگ "اگر به هم نرسیدیم" این برنامه با دو روز تاخیر پخش خواهد شد.

این برنامه از این هفته به بعد در دکور مجزا و شرایط مناسب و متناسب تر نسبت به گذشته پخش میشود!

همچنین نوع تصویر برداری،کارگردانی تلویزیونی،کیفیت فنی و هنری و دیگر موارد با تغییراتی همراه خواهد بود.

 

پ . ن عوض شدن روز پخش برنامه موقتی است.

سلام به همه ی اعضا

میخوام ازتون گله کنم!

بچه ها چرا تو تالار همکاری نمیکنید؟؟؟

خیلی از موضوعات هستن که هنوز هیچ ارسالی ندارن!

برای خیلی از موضوعات هم من خودم یکی دو نمونه ارسال کردم و بقیه رو گذاشتم واسه اعضا که یه فعالیتی داشته باشن ولی اصلا انگار نه انگار!

به جای پست گذاستن تو صفحه اصلی وبلاگ برید تو تالار فعالیت کنید و این صفحه (صفحه اصلی وب) رو فقط اختصاص بدید به جناب روا!

یه کم هم تبلیغ  بکنید برای افزایش اعضا

 

با عرض شرمندگی ولی من تمامی ارسال های صفحه اصلی رو به تالار انتقال میدمامیدوارم ناراحت نشید.

متن پلاتوی آغازین برنامه ی هفته ی پیش

 

 

فکر کن تو خسته ترین غروب عمرت، آخرای غربت پاییز، نشستی کنج از همیشه غریبه تر خونه ت.

نه صدایی میاد... نه پنجره ای بازه...

فکر کن مثل این روزای جنگلای تنهای شمال بغض داری. مثل این شبای ساحل خلوت  جنوب، تلخی.

نه صدایی میاد... نه پنجره ای بازه...

فکر کن از ته دل میخوای غر بزنی. دلت میخواد از عالم و آدم طلبکار باشی، دوست داری یه چیزی رو بهونه کنی و همه چیزو بهم بریزی. اما...

نه صدایی میاد، نه پنجره ای بازه...

فکر کن به خودت بگی سکوت که ابدی نیست! آخه پنجره رو ساختن برای باز شدن!

فکر کن بری که بازش کنی...نه...نه... فکر نکن...آرزو کن!

آرزو کن بری که بازش کنی. بری که سکوت رو بشکنی.

آرزو کن سکوتت رو نه هیاهوی شهر... نه حتی همهمه ی جنگل یا خروش موج دریا که صدای یه ساز بشکنه.

آرزو کن سازش ایرانی باشه و ببین حتی آرزو کردنشم حالت رو خوب میکنه.

یه روزی میاد که همه ی غروبا شاد، همه ی سکوتا شکسته، همه ی سازا کوک و همه ی پنجره ها باز باشه.

آرزو کن! خدا عاشق برآورده کردن آرزوهای خوبه.

زنده باد بال خدا...